Powolutku-pomalutku...

 

                         

Od ponad tygodnia bola mnie (dupo)plecy i wcale mi sie to nie podoba!

Bylam u lekarza, bralam tabletki, robilam cwieczenia, grzalam... 

Nic z tego, cos ciagle "siedzi". 

Przez tydzien spedzalam czas glownie horyzontalnie, dzisiaj tez nie moglam  wstac

z martwych. Po poludniu jednak podjelam meska decyzje - ide na spacer.

Dlugo to trwalo, ale w koncu wystartowalam.

No i szlam sobie pomalutku, powolutku, malymi krokami rozkoszujac sie powietrzemi widokami. Wstyd sie przyznac, ale otylu pan grubo po siedemdzieatce a pozniej starsza pani z pekinczykiem wymineli mnie ze swistem.

Ale nie dalam sie wpedzic w kompleksy. Szlam dalej...

Na te pore jest za chlodno i sa opoznienia, ale mimo wszystko cos tam kwitnie, cos tam sie pokazuje od wiosennej strony i to jest najwazniejsze...  

Mam nadzieje, ze wroce do moich spacerow, jezeli juz silownie zostaly prawdopodobnie zamkniete na amen to rzeba sie ruszac w inny sposob. 

Klebia mi sie rozne mysli w glowie ale powiedzialam sobie, ze nie bede rozpaczac nad tym, czego zmienic nie moge.  
A ponizej pare impresji....

p.s. Jak zobaczylam, ile przespacerowalam to doszlam do wniosku, ze 

        nie jestem wcale taka  zla jak sobie myslalam. Precz kompleksy!